River Kwai deel 2 & Erawan watervallen

Vanochtend hadden we 'vrij'. Dat kwam prima uit ook want Seabert & Co hadden flink huisgehouden die nacht en sliepen. Om 12.00 uur werden we opgehaald door Ninee & Willot. Als eerst bezochten we het JEATH-museum. JEATH is een afkorting, samengesteld uit de eerste letters van de namen van de landen die bij de Tweede Wereldoorlog in dit gebied betrokken waren: Japan, Engeland, Australië, Thailand en Holland. Krijgsgevangenen uit Engeland, Australië en Holland bouwden mee aan de Death Railway, de dodenspoorlijn. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd deze route door de Japanners gebruikt om hun troepen in Birma te bevoorraden. 100.000 krijgsgevangen werden ingezet om deze spoorlijn aan te leggen door dit gebied. Volgens de eerste plannen van de Japanse ingenieurs zou de bouw voor dit traject 5 jaar duren. Het Japanse leger behandelde zijn gevangenen echter zo bruut en onverbiddelijk, dat het traject al na 16 maanden voltooid was. In het museum werd duidelijk hoe dat gebeurde, echt verschrikkelijk en bizar om te zien hoe de krijgsgevangen behandeld werden. Vervolgens hebben we de oorlogsbegraafplaats bezocht waar bijna 7000 krijgsgevangenen begraven liggen.

Toen een korte rit naar dé brug. De bridge over de River Kwai heeft geen fluit te maken met de beroemde film. De zwarte ijzeren brug werd door het Japanse Leger vanuit Java naar Thailand gebracht en hier weer in elkaar gezet door de geallieerde krijgsgevangenen. De brug maakt deel uit van de dodenspoorlijn. In 1945 werd de brug vaak gebombardeerd door het geallieerde leger. Na de oorlog is de brug herbouwd.Het was erg warm dus een goede reden om de jongens op een ijsje te trakteren. Ze bleken (niet voor het eerst deze vakantie) een ware bezienswaardigheid, zoals ze daar samen zaten op de grond.

 Ninee raadde dan ook aan geld voor elke foto te vragen, we gokken dat we dan aardig quitte zullen spelen! Natuurlijk moesten we ook even over de brug lopen, altijd gezellig met Thaise schoolkinderen die op schoolreisje zijn en met honderd tegelijk losgelaten worden! Maar was wel tof om overheen gelopen te hebben...

Tot genoegen van Sepp waren we ruim voor sluitingstijd van het zwembad weer terug. 'S avonds met z'n vieren gegeten langs de rivier en het einde van weer een mooie dag was een feit.

Dag 5

Om 9.00 uur stond onze steun en toeverlaat alweer klaar. We zouden binnen een uur bij de Erawan watervallen aankomen. Na ongeveer twintig minuten rijden bleek dat we de iPhone van Rich niet konden vinden. Na alles overhoop gehaald te hebben moest de conclusie wel zijn dat deze nog in het hotel moest liggen.... (en nee pap, wij hebben niemand van deze verdwijning beschuldigd behalve onszelf). Ninee belde met het hotel en toen was het afwachten. Ja Puk, het schoot al door me heen, het waren vier fantastische weken... En toen het verlossende woord: de telefoon was gevonden... Zo fijn dat men hier ook in karma gelooft. Eerst maar naar de watervallen en op de terugweg zouden we herenigd worden met een van onze Apple-family members. Eenmaal bij het national park aangekomen liepen we nog een aardig stuk door een prachtige groene omgeving. De watervallen hebben zeven 'etages' en om helemaal bovenaan en weer naar beneden te komen, ben je anderhalf uur bezig. Toen Ninee zei dat je op de tweede etage het best kon zwemmen, vonden wij dit dus helemaal prima. Nadat de hele familie Bakker was omgekleed, kon het zwemmen beginnen. Wow, wat ziet er prachtig uit! Wacht even.....zie ik het goed.....zwemmen daar echt vissen van zo'n 40 cm lang? En zijn het er echt zoveel? Bijten ze? Pfffffff, serieus? Maar goed, Maes en ik begonnen aan de afdaling en toen mijn voeten het water raakte (wat al te koud voor ons tweeën was) begonnen de vissen als een malle om me heen te zwemmen. En dan zijn die grote niet eens zo erg, die bleven wel weg, maar die kleintjes! Ze bleven maar kriebelen en krioelen! Ik wilde eruit (zo'n watje, maar ik wilde het echt) maar dacht: nee nee, we gaan door. Ik zwom met Maes verder en besefte me dat ik er niet kon staan. Het koude water, die #*^*-vissen, Maes op m'n arm die er ook weinig zin in had en een gebrek aan bodem onder mijn voeten deed me toch maar luisteren naar m'n eerste gevoel: WE GAAN ER NU UIT! Dan maar niet stoer. Op de eerste etage konden we wel staan, zei Ninee lachend (lees: uitlachend). Sepp wilde echt graag zwemmen dus onderweg naar beneden zeiden we tegen elkaar: wat er ook gebeurt, we gaan daar zwemmen. Vlak onderaan een rotspartij was veel stroming en ik dacht: dat is vast beter, daar blijven de vissen nooit lang. En dat was inderdaad goed te doen. Uiteindelijk lagen we met z'n vieren in het water en kon het zwemmen beginnen. Toen Sepp onder zijn voeten ook geen gelijkmatige, keurig gemetselde bodem voelde maar een mix van rotsjes en modder, was ie ook snel genezen en zo kwam het dat we na een kwartier klaar waren. Ninee heeft wel vier keer gevraagd of we wel echt klaar waren mer zwemmen, ja dus! Gelukkig hebben we de foto's nog :-)

Het is echt een prachtig natuurgebied, de watervallen zijn ook echt schitterend, maar schoorvoetend moeten we bekennen dat we het avontuurlijke dat we een aantal jaar geleden nog in ons hadden, ergens onderweg een beetje zijn kwijtgeraakt.... De lange terugtocht (incl Iphone-omweg) kon beginnen. Deze vloog om en we waren weer op een mooie tijd in Bangkok. Sepp weer een duik genomen, en na wat gegeten te hebben op tijd in bed, morgen een lange reisdag voor de boeg...

Dag 6

De wekker gaat en de stad ontwaakt. Wij gelukkig ook en keurig op tijd zitten we in een taxi naar de kleinere luchthaven van Bangkok, om naar Chiang Mai te vliegen. Inchecken gaat voorspoedig, en een kleine shout out naar Maes is hier zeker op zijn plaats. Met een kleine 10 kg meer aan bagage dan waar we voor betaald hebben, komt meneer in actie en palmt de bagage-dame volledig in. De 10 kg overgewicht smolt als jullie sneeuw onder onze zon... Na een vlucht van 75 minuten staan we in Chiang Mai. De oude Rich en Kim waren weer even terug toen we weigerden onderdeel te zijn van de taxi maffia in Chiang Mai ('in Chiang Mai kennen ze geen taxi's met een meter', tuuuuuurlijk) maar Kim vond het op een gegeven moment wel welletjes en zo belanden we toch in een fixed-je-betaalt-sowieso-veel-te-veel-price taxi, op weg naar ons nieuwe, ik citeer Sepp, vakantiehuisje. Ingecheckt, gelijk het restaurant gecheckt en een gesloopte Maes op bed gelegd. Wat Sepp gedaan heeft moge duidelijk zijn, en mama was dit keer de gelukkige om tientallen keren in het zwembad geduwd te worden door hem. Wat wordt die jongen blij van water! Toch wel nieuwsgierig naar waar we nu beland waren, gingen we 's avonds nog op pad met de bolderkar (wat een ideaal ding btw!). We liepen en liepen maar zagen nog weinig spannends. Er stopt een tuktuk naast ons en we besluiten onze eerste tuktuk-rit die avond nog te beleven. Het was inderdaad nog een flink stuk naar de stad dus prima keuze! De jongens vonden het prachtig, althans, Sepp de eerste vijf minuten want die lag al snel te slapen... Hij vraagt al een week om pizza en naarmate we de binnenstad naderen, groeien de kansen op een pizza vanavond. Het is sunday market en behoorlijk gekkenhuis bij de poort van de binnenstad. We besluiten hier net buiten bij een Italiaan te gaan eten. Sepp blij, Maes minder (lees: bekaf) dus snel gegeten, nog even langs de 7-11 (supermarkt) en met de tuktuk terug naar het hotel. Binnen no time twee slapende jongetjes en we besloten dat we morgen maar eens heeeeeel rustig aan gaan doen met ze...