Ho Chi Minh - Vietnam

Waar waren we gebleven.... O ja, next stop, Danang. Voor ons een raadsel waarom deze plaats überhaupt op websites wordt genoemd die gaan over de must sees in Vietnam, dat idee hadden we al toen we er doorheen reden richting Hoi An. We boekten voor twee nachten, gewoon, omdat één wel erg weinig is en stel je voor dat er toch iets te beleven is. Op nog geen 3 km van de luchthaven, dat is dan wel weer ideaal. Wij op pad. Richting de Han-rivier gelopen en richting een mall. 

Gebrek aan ondergoed, dus hadden een missie. Missie niet geslaagd. Dat wordt dus gauw langs de laundry in Ho Chi Minh! Als je weinig kunt beleven, zit er weinig anders op dan extra lekker te eten :-) en dat hebben we dus gedaan.
Zaten heerlijk, op de bovenverdieping aan de rivierkant en zagen het langzaam donker worden. Met lichtjes aan ziet een stad er vaak ook al beter uit, deze in ieder geval zeker. De volgende dag nog wat gewandeld, lekker koffietje gehaald, ' avonds nog een mijl op zeven gelopen voor dat ene tentje dat ook zo leuk moest zijn. Was ook leuk, maar niet 3-km-om-leuk.. op tijd naar bed want we vliegen de volgende ochtend naar Ho Chi Minh. Een stad die zeker niet op ons verlanglijstje stond, alleen maar om er vandaan te vliegen naar Phuket. Het idee was om tot die tijd langs de kust af te zakken maar de weersvoorspellingen waren hier niet best, en in het binnenland wel.
Dit deed ons besluiten om eerder naar Ho Chi Minh af te reizen. Na een korte vlucht reed onze Uber de stad binnen. Ok, het is inderdaad een grote stad, maar we zien ook veel groen!

Hij stopt in een drukke straat en we checken in in het hotel. Onze tiende accommodatie deze reis, een 'jubileum'...helaas zonder de bijbehorende festiviteiten... Dit was de eerste van alle tien waarbij de foto's absoluut niet overeen kwamen met de realiteit! En de bouwplaats naast het hotel waar bijzonder hard werd gewerkt hielp ook niet mee in de 'look en feel' van deze plek. Daarnaast twee bedden voor vier personen, 'ja dit is echt onze familiekamer', 'children just sleep with parents' Neeeeeee dame, dan kent u onze kindjes niet! Als wervelwinden bestormen zij de nacht en daar slapen wij dus niet naast. Om een heeeeeel lang verhaal kort te maken: na vele discussies, irritaties en wat al niet meer mochten we na een nacht kosteloos uitchecken. Rich was al op pad geweest en had voor hetzelfde geld een heerlijk hotelletje gevonden, om de hoek. Dat was een zeer fijne bijkomstigheid want we hadden op dag 1 de street food market ontdekt (nou ja ontdekt, was ook niet te missen want zat bijna naast het eerste hotel). Lees: walhalla. Doet denken aan de markthal, maar dan minder gelikt; een hal met alleen maar eettentjes, van Vietnamees tot Amerikaans en van Koreaans tot Mexicaans. En dan alles er tussenin. En dan ook nog voor een prikkie. We verklappen nu alvast dat er geen dag in Ho Chi Minh voorbij gegaan is zonder even aan een van de lange houten tafels plaatsgenomen te hebben...

Dag 2: het is heet..... daar kwamen we ook voor, ja, dat weet ik ook wel, maar het was echt heet. We zijn richting een groot park gelopen met een fijne buitenspeeltuin waar de jongens hebben gespeeld tot ze niet meer konden.

Vervolgens verhuisd naar het nieuwe hotel, bijgetankt en ge-streetfood... (zou best een werkwoord mogen worden vinden wij). De volgende dag het War Remnants Museum bezocht.

Focust op de rol van de Amerikanen tijdens de Vietnam oorlog. Was indrukwekkend, af en toe ook zeer schokkende beelden, vooral de expositie over de gevolgen van het giftige Agent Orange - een chemisch middel, eigenlijk bedoeld om bladeren te verwijderen - dat over Vietnam werd uitgespoten door Amerikaanse vliegtuigen. Dit kostte duizenden mensen het leven als direct gevolg en een kwart miljoen Amerikaanse levens na thuiskomst door contact met dit gas. Weer een zinloze oorlogsmisdaad die als gevolg tijdens de Genève-conferentie voorgoed werd verboden en ook werkelijk werd aangemerkt als misdaad tegen de mens. Foto's van misvormde kinderen, echt gruwelijk. Ook de oorlogsbeelden kwamen hard binnen. Zeer fijn dat er een indoor speeltuin is waar de jongens ongestoord konden spelen en wij hierdoor om de beurt de etages af konden. Wat een vondst, zouden ze in elk museum mogen hebben! Oorlog is altijd heftig maar het is wel bijzonder dat zo relatief kort na het einde van de oorlog Westerlingen weer met open armen worden ontvangen. Er lopen zelfs Amerikanen met een 'good morning Vietnam'-shirt aan (een kreet uit de welbekende oorlogsfilm) in het oorlogs-/ herdenkingsmuseum. Bijzonder hoe flexibel en vergevingsgezind een volk kan zijn.

De next day in het teken van de jongens: we hebben het Suoi Tien pretpark bezocht. Hele bijzondere ervaring; het park was zo goed als uitgestorven maar wel overal verveeld - logisch, maar toch - personeel.

Veel buddha's, draken en tempels en veel uiteenlopende attracties. We hebben ons er prima vermaakt en wisten dat er ook nog een waterpark moest zijn. Nog even kijken of gaan we richting hotel? De behoefte aan verkoeling won en toen we de trap hadden beklommen en het waterpark zagen, zagen we een bijna wit en een gehighlight bolletje stralend onze kant op kijken. We wisten meteen, dit was een goede keuze. Echt een groot feest voor de kleine mannen, en voor ons stiekem ook. Glijbanen, klimrekken, opblaasbare banden , het was er allemaal. Maes heeft hier zijn zwemmen-hoeft-voor-mij-niet-zo-modus letterlijk overboord gegooid en ging net als zijn grote broer helemaal los. Supermiddag gehad!

De dagen erop lekker door de stad gebanjerd; o.a. de Basiliek van de Notre Dame van Saigon (volg je het nog?) bezocht. Deze kathedraal werd gebouwd door de Franse kolonisten tussen 1877 en 1880. De RK-kerk vestigde zich in het toenmalige Saigon om religieuze diensten aan te bieden aan de gelovige Franse kolonialisten. 

De laatste dag in het bevrijdingsmuseum geweest. Super mooi om te zien, o.a. gezien de entreeprijs, de niet altijd vertaalde uitleg bij de foto's en weinig bezoekers wegens gebrek aan promo bij de hotels. In het bovenstaande museum wordt overal in de folders al een soort van excuus gemaakt over het niet echt pro-Amerika plaatje dat wordt geschetst. Dan begrijp je gelijk waarom deze niet vooraan in de reisgidsen staat. Is ons altijd geleerd dat deze oorlog geen winnaar kende, werd hier door tekst en beeld wel degelijk de overwinning geclaimd. In hoeverre je het een winnaar kunt noemen, want gezien wat we hier in Vietnam geleerd hebben en gezien de wereldwijde protesten - ook in Amerika zelf tijdens deze oorlog - zijn er alleen maar verliezers te betreuren..
HCMC (het oude Saigon) is echt een bijzondere stad. Het heeft cultuur, hippe tenten, malls voor de echte toerist en een rijke geschiedenis. Het eten is overal in de stad geweldig en de slagader van de stad; van eten op straat tot de duurste restaurants: je vindt het hier en in overvloed. Slenteren door de bloedhete en broeierige straten is een beleving op zich. De stad blijft je herinneren aan de bezetting van de Amerikanen en dan rijst toch de vraag hoe de jonge mannen, van vaak voor in de 20, afkomstig van een ander continent en nog niet zo reislustig als de jeugd van tegenwoordig, dit hebben ervaren. Zal ongetwijfeld een shock zijn geweest. Blij de drukte en warmte straks weer mogen te verlaten hopen we toch deze stad ergens in dit leven nog een keer te treffen. 
Het was weer erg leuk maar er ontbrak toch nog iets... de cardreader of een kabeltje dat er voor zou zorgen dat camera en iPad met elkaar zouden praten. Dus vonden wij dat de laatste dag best in het teken kon staan van malls bezoeken. Ook prima met deze temperaturen en meestal inclusief kidsclub. Was een prima ochtend maar nog altijd geen kabeltje... vervolgens zo laat mogelijk richting het AirPort hotel gegaan want we vliegen morgen om 8.55 uur al naar Phuket, met een tussenstop op Singapore. Zijn we daar ook eens geweest... en dat bleek een prima tussenstop (buiten dat het superschoon, fris, ruim en fijn is) want wat vonden we daar....? Het felbegeerde kabeltje! We hebben de albums 'Hué' en 'Hoi An 2' toegevoegd voor wie nog wat beeldmateriaal wil bekijken...