Hoi An, wat een fijne plek!

De eerste avond in Hoi An...
Ingecheckt, opgefrist en een restaurantje opgezocht. De eerste indruk is prima morgen bij daglicht nog maar eens bekijken.....Vroeg naar bed want de reisdag hakt er best in. De volgende dag regende het... maar we gingen vol goede moed op pad met de overkapping op de bolderkar. Ons doel was een speeltuin te vinden (in de hoop dat ie overdekt was), maar halverwege waren we zo goed als doorweekt en werd het schuilen. Aan de overkant van de weg verkochten ze speelgoed. Hier iets gescoord voor de boys want de voorspellingen melden dat we onze volledige Hoi An tijd in de regen zullen doorbrengen. In een rechte lijn terug naar het hotel en het speelgoed uitgeprobeerd. Tijdens het middagslaapje van de boys is Kim er nog op uit geweest om tussen de buien door het stadje te verkennen. En wat een leuk stadje! Echt geweldig, snappen zeker dat ze dit het Venetië van Azië noemen. Een rivier die het stadje doormidden splitst met aan weerszijden tientallen eettentjes, koffiebarretjes, winkeltjes, echt een feest. Hoi An is een voormalig havenstadje waar honderden jaren terug niet alleen handel werd gedreven door Vietnamezen maar ook door Chinezen, Japanners en Nederlanders. Dat Hoi An een belangrijk havenstadje was is nog steeds terug te zien. Het stadje bestaat namelijk uit allerlei authentieke gebouwen en bijzondere tempels van eeuwen terug, waarin zowel Vietnamese als buitenlandse invloeden in zijn terug te zien.

Omdat Hoi An laat zien hoe een traditioneel havenstadje eruit ziet en vanwege haar rijke historie, is Hoi An op de lijst van het Unesco Werelderfgoed geplaatst. 

's Avonds met z'n vieren de Old Town verkend en een animatiefilm, geprojecteerd op een van de mooie stadsmuren, bekeken waarin het verhaal van Nieuwjaar werd verteld. De jongens hebben een kaarsje in een papieren bootje de rivier op gestuurd, heerlijk de toerist uitgehangen dus!

De volgende dag....regen...bah.... is best uitdagend met twee kleine mannen. Rustig aan gedaan, wel even de stad in geweest en Rich was aan de beurt om er tussen de middag op uit te gaan. Dit keer aan de overkant van de Hoai-rivier gegeten, de mooi verlichte draken, schildpadden en kippen (!) op de rivier bekeken en de jongens een rondje in de draaimolen gemaakt. Vrijdag weer geen best weer. Dan toch maar eens af op tailor-made-shoes. Hoi An staat bekend om het op maat maken van kleding, schoenen, tassen, you name it. Moeilijk kiezen tussen alle aanbieders maar toch ergens binnen gestapt. Tussen de middag besteed aan het bij elkaar zoeken van foto's van dingen die we mooi vinden. Lang verhaal kort: we hebben schoenen besteld en ten tijde van het schrijven van dit verhaal zijn ze in ons bezit, super vet geworden! In de avond staat het waterpoppentheater op het programma. Dit was er in Hanoi niet van gekomen dus nu in de herkansing. We eten onderweg in de minst sfeervolle tent van de stad maar het was wel heerlijk!  Gelukkig konden we het theater al zien - en zagen we dat het overdekt was - halleluja, want het regende pijpenstelen! In Hanoi hadden we regenjasjes voor de jongens gekocht. Ik hoor ons nog zeggen: wanneer doen ze die nou aan? Little did we know, nog geen week later bleek het al de aankoop van het jaar (bolderkar was 2016, en een cadeau, dus telt niet mee voor 2017). Zij dus heerlijk droog en wij zo goed als, want we hadden goed getimed. Theater was erg leuk. Sepp en Maes vonden het ook te gek en riepen allebei na afloop: nog een keer! Althans, Sepp dan, Maes zei: 'noekakie', maar dat komt op hetzelfde neer weten wij. Nog een paar dagen Hoi An voor de boeg. 

'Tel je knopen'

Daar kwam de zon, hiervoor was het ook tussen de buien in prima te doen maar met zon beginnen is toch net even anders. Weer de stad in en genieten van o.a. De Japanse overdekte brug Chua Chau. De overdekte Japanse Brug uit de 16de eeuw in Hoi An is volgens een eeuwenoude legende precies bovenop een draak gebouwd, wiens hoofd in India en staart in Japan ligt. De constructie voorkomt instorten bij aardbevingen. Om vervolgens weer door te gaan schoenen/ kleren passen want als je toch bezig bent, kunnen een mooie jas en rok straks ook niet ontbreken in de Hollandse garderobekast. Voor de jongsten helaas niks kunnen kopen. Kinderen tellen hier anders mee, en bij de vraag of zij ook schoenen konden krijgen volgt een glimlach, bij een serieuze blik van ons terug heeft ze door dat het geen grap was en krijgen we het antwoord "nee, zo klein maken we geen schoenen". De mensen hier zijn dol op kinderen maar vooral op die van ons. De eigen kinderen zitten vaak achter in de winkels op een stoel of voor de tv. De meisjes goed gekleed maar de jongens vaak in een shirt van hun actieheld, net geen korte maar ook net geen lange broek en slippers. De kids moeten mee met ouders die vaak 7 dagen in de week 11 uur per dag werken voor, zoals ik me heb laten vertellen, 91 euro voor ongeschoold werk (kamermeisje of taxichauffeur). Dan rijst de vraag of er een keuze is met die kids. Al met al hebben wij net voor een half jaar Vietnamees loon aan kleren laten maken... Goed om te realiseren hoe gezegend wij zijn dit te kunnen en mogen doen met z'n 4-tjes. Je zou met liefde een paar kids meenemen (mag wel van Sepp en Rich, maar niet van Kim). Dit was wel het thema van de dag: tel je zegeningen. Bij het even uitblazen van de zon, boven een hapje en een drankje, spreekt Dan ons aan. Een Amerikaan, zo uit een folder gevallen; hoedje op, geruite Hawaï-achtige blouse aan en een korte broek plus buikje. Begint op zijn Amerikaans een heel verhaal dat hij ons bewonderde en het zo goed vindt dat wij dit doen, en nog 100-en-1-dingen. Hij geeft aan net een maand in Cambodja geweest te zijn en blijft hier nog een maand, wat wil je nog meer. Naast hem komt zijn vrouw Melissa staan en dochter Ruby is al een een tijdje met Maes aan het spelen. Ze blijkt 7 jaar geworden te zijn en prompt worden we die avond uitgenodigd om dit mee te komen vieren. Niet iets voor de Bakkertjes maar na het middagdutje gaan we op pad naar de kroeg (onder de noemer: als je altijd doet wat je doet, zal je altijd krijgen wat je krijgt). Het gezin ziet ons met vreugde aankomen en we schuiven aan; biertje, hapje, taart, hun lokale vrienden ontmoet (ze zitten in de kledinghandel in de US dus komen hier vaak) en voor de kinderen ritjes in de kermis tegenover het terras. 

We raken in gesprek en  al snel vertellen ze dat Melissa Parkinson heeft en dit steeds erger merkbaar wordt. Als ik zie hoe Dan geniet van de kinderen die met zijn dochter spelen, beginnen er al wat kwartjes te vallen. Deze mensen zijn hier omdat ze van elkaar moeten genieten, omdat je bij ziekte pas snapt dat je soms geen tijd te verliezen hebt. Deze man vroeg ons omdat we op hun leken, een paar jaar geleden, en zoveel mogelijk kinderen wilden hebben op het feest van hun dochter om haar een geweldige en onbezorgde tijd te geven. Daar aan de rand van het springkussen snap ik Dan als vader en niet als iemand die met een snelle babbel iedereen zomaar uitnodigt. Ik krijg het er warm van, wat een held..... Na het uitwisselen van emailadressen nemen we afscheid. Ik loop als een rijk man weg, kijkend naar mijn gezin en in de wetenschap dat 2 maanden door Azië trekken 'niet omdat het moet, maar omdat het kan' een van de beste beslissingen is van ons gezin tot nu toe. Het leven wacht niet op treuzelaars blijkt maar weer. Na wat sateetjes langs de straat proosten we (Kim en Richard) later die avond op het leven. Zo rijk en zo mooi in alle opzichten........

Let's get down to the Beach today, zoals de mannen van onze favoriete band zingen, al hebben zij het over Scheveningen. Op naar ons nieuwe verblijf langs de rivier, tussen de rijstvelden; een paradijs net buiten de stad. Lekker in het zwembad, op de fiets naar de stad en liggen aan het strand. Een feest en een oase van rust, geen brommers, auto's alleen de kikkers en krekels die de nacht muzikaal begeleiden. Nog even naar de stad geweest om onze nieuwe kleren nu ook echt tot eigendom te maken. Veder de dag laten komen zoals die is met een hapje, drankje, zon, zee en strand. Volgende stop is Da Nang waar vanuit we naar HCMC (Saigon) vliegen.