De allerlaatste dagen & weer thuis...

We zijn al weer bijna 5 weken terug maar toch nog een afsluiting van ons avontuur.

We hebben aan het eind fijne dagen gehad die voornamelijk bestonden uit zwemmen, richting strand lopen over de krankzinnige Bangla Road - alleen maar barretjes, nachtclubs en heeeeeel veel toeristen - en einde van de middag met de voetjes in het zand van de warmte genieten.

Op de laatste avond had Sepp wat jongens zien voetballen. Jongvolwassen kerels zeg maar. Hij wilde meedoen en een van ons moest hun dat duidelijk maken, maar wij dachten: daar zitten de heren vast niet op te wachten. Maar hij bleef volhouden. Wij ook. Tot ie op een gegeven moment die kant op liep en zich er tussen wurmde. Binnen no time had hij zich in het team gemanifesteerd en ging ie als een dolle achter de bal aan. Na een kwartier dacht Maes: 'hier moet ik bij zijn' en volgde hij het spoor van zijn broer. Ze hebben echt een wereldtijd gehad - zowel Sepp en Maes als die Aziatische jongens. 

De laatste drie dagen stonden in het teken van de komst van Nol en Debby, onze Haagse vrienden. Wij verhuisden overdag naar de villa die we geboekt hadden en zij zouden 's avonds aan komen. Het golfkarretje dat ons die middag al naar de villa had gereden (dit ging precies nergens over; de afstand tussen de receptie en onze villa was nog geen 100 meter, maar als we dan toch een villa huren, dan houden we wel van een beetje decadentie) kwam rond 22.00 uur dan eindelijk aan met hierin Nol en Debby. De eerste woorden van laatstgenoemde: 'zo, en nu bier!' Hadden er net een reis van 24 uur op zitten maar we hebben het nog 3.30 uur zien worden.... de volgende dag met de bolderkar richting strand gereden, de pier bewandeld en eens geïnformeerd naar de mogelijkheden voor een boottripje.

Vervolgens heeeeeeerlijkt geluncht (wat zag het eten er daar goed uit hè Deb? ;-) en eenmaal terug in de prachtige villa een lekkere duik genomen. Wat een leven! De volgende dag bepakt en bezakt richting de longtailboten gelopen en een bootsman gevonden die ons naar een eiland aan de overkant wilde brengen.

Wat waren we blij dat we geen hele dagtour hadden geboekt toen Maes na vijf minuten op de boot al: 'uit, uit' riep... kwartiertje later stonden we op Ko Bon, een prachtig eilandje tegenover Rawai. 

We huurden een paar strandstoelen, hulden ons in de swimwear-collectie en waren er helemaal klaar voor. In het bijzonder Debby. Om te snorkelen. Even terug naar het vorige hotel. We zijn nu bijna acht weken in Azië en hebben al menig verrassend tafereel mogen aanschouwen, maar deze zullen we nooit vergeten. Twee Aziatische dames strijken neer bij het kinderzwembad. Ze beginnen te giechelen en houden hier niet meer mee op. Toen hadden ze alleen hun handdoeken maar neergelegd. Vervolgens werd de kleding uitgetrokken en stonden ze daar in hun badpakken. Niks mis mee. Dan worden er selfies gemaakt in het zwembad. Ook niets nieuws want de selfie moet in Azië uitgevonden zijn, zo fantastisch vinden ze dit fenomeen. Het water vinden ze wel wat spannend, dat is al snel duidelijk. En dan komt de kers op de toch al vermakelijke taart: een van de vrouwen doet een masker op. Een Darth Vader-achtig masker, maar dan doorzichtig, en dan met een grote snorkel erop in fluoriserende kleuren. Ik dacht echt: waar hangt die camera, dit is een grap! De dames gebruikten het ding voor het eerst vermoeden we, want het gegiechel veranderde in een hysterisch, zenuwachtig gebral. Ze vonden het superspannend maar deden het mooi wel, dat konden we wel waarderen. Het was hilarisch en we baalden dat we geen camera bij ons hadden. Was leuk geweest nu eens om een foto van hun te vragen in plaats van andersom! En dan nu weer terug naar Rawai. Op die eerste avond vertelde Debby dat ze graag wilde snorkelen deze vakantie en dat ze hier een handig ding voor had meegenomen...  'een soort masker'... Rich en ik keken elkaar aan en bleven er bijna in. We gaven een omschrijving van wat we een paar dagen eerder met veel plezier hadden aanschouwd en Debby bleef instemmig knikken, was bloedserieus. We konden toen al niet wachten om het live te zien en gelukkig duurde dit ook niet al te lang. Het masker was natuurlijk onderdeel van de eiland-bepakking en Sepp durfde het wel aan, zo met Debby en haar masker in zee.

Het ding werkt trouwens perfect,  dus echt een tip voor de feestdagen :-) was een heerlijke dag, van 11 tot 4, en vloog voorbij; gezwommen, Nol ingegraven (was een verzoek van Max en hier hebben wij uiteraard gehoor aan gegeven), hele mooie vissen gevoerd in zee (en gefilmd met de GoPro van Nol), uiteraard gegeten, gezond en gespeeld.

Maandagochtend onze laatste keer ontbijten met z'n zessen. De jongens nog fijn gezwommen en ondertussen de koffers gepakt. Het afscheid van N&D viel vooral Sepp zwaar. Hij was net zo verdrietig als bij Minion-gate, denk dat dat genoeg zegt... eindelijk weer vertrouwde mensen om hen heen, moeten we weer afscheid nemen! Ik hoorde het hem denken... wij op weg naar de luchthaven, N&D op weg naar de pier. Na een minuut of tien was Sepp redelijk uitgesnikt, hè lekker rustig. Nee, staan we voor het stoplicht, en wie rijden er naast ons?? Ja hoor, het gebrul begon weer van voor af aan. En Maes moest ondertussen laten horen dat ie lekker gaat kletsen en bleef maar: 'Leppie huilen, Leppie huilen' zeggen... het kwam goed al had Sepp af en toe een dipje en begon zijn lip weer te trillen. Goede vlucht gehad, naar ons hotel in Bangkok gebracht en van ons laatste avondmaal genoten.... de volgende dag de long way home. Long story short: prima vlucht gehad, jongens deden het geweldig en een heerlijke thuiskomst met onze lieve familie die op ons stond te wachten, met.....ballon Minion en ballon Pooh...

Korte samenvatting van onze afgelopen weken:

Inmiddels is ons huis weer ingericht zoals voor de vakantie (na de verhuurperiode), is Sepp 4 jaar geworden en aan zijn eerste schoolweken bezig, heeft Richard een nieuwe rol binnen Adecco, heeft Maes alweer een operatie achter de rug, gaat Kim haar werkdagen wisselen, is ons sociale leven weer op volle stoom, is Maes aan het wennen bij de peutergroep, liggen de plannen voor de achtertuin klaar en hangt zelfs de kapstok in de gang (na 1,5 jaar). Met andere woorden: we zitten in de sneltrein van het leven, “All on Board!”     

Wat hebben we opgestoken van deze fantastische tijd:

• Dat de rimpels rond Richards ogen ook met 9 weken zon niet meer bruin worden

• Maes baby-af is

• Dat als ze in Azië stoppen met hun mobiel en selfies maken ze in de tijd die overblijft alle Wereldproblemen kunnen oplossen

• We een geweldig gezin hebben

• Dat het nummer ‘Leef’ van Hazes Jr. dé vakantiehit was en ons nieuwe motto is - zie hiervoor het filmpje welke je ook op deze site kunt vinden.

• Je altijd je hart moet volgen

• Er 100 redenen zijn om iets niet te doen maar er maar een nodig is om het wel te doen

• Alles goed komt en zo niet, dan niet!

• Bij teveel beren op de weg er altijd een passende omleiding is

• Dat je je zegeningen moet tellen

• We rijke mensen zijn in alle opzichten, maar we nog wel eens vergeten hier bij stil te staan

• Dat gezondheid, liefde en een dak boven je hoofd genoeg kan zijn om gelukkig te zijn

• Dat je moet doen wat je wilt; het leven wacht niet op treuzelaars 

• We een team zijn geworden en weten dat als we bij elkaar zijn geen uitdaging te groot is

• Dat de Wereld echt een schitterende plek is en blijft verrassen

Deze reis was echt fantastisch, bedankt voor het meegenieten en alle lieve berichten. Deze tijd was mooi en met regelmaat hebben we ons afgevraagd waar we dit aan verdiend hadden. We nemen met pijn in ons hart afscheid van een mooie periode en stappen met volle overgave weer in het leven hier. Met vrienden en familie op naar nieuwe toppen van geluk. Al is mijn verwachting dat dit niet onze laatste blog zal zijn, niemand pakt ons deze reis nog af! Al was dit een geweldig avontuur, het is altijd fijn om ergens naar terug te komen. In dat kader staat als een paal boven water dat we ons gelukkig mogen prijzen met het leven, vrienden en familie waar we naar terugkeerden na onze reis. 

Zoals Maes z’n nieuwe held Hazes Jr. zou zingen:

‘Leef, alsof de morgen niet bestaat, en pak alles wat je kan!’

XXX

De Bakkertjes