De nachttrein & Hué

O ja, de trein, het is even geleden dus moeten even graven, maar te leuk om niet te vertellen! We hebben in Azië al vaker in de trein gezeten; in Indonesië vanaf de 2e klasse - prima , op de handelaren die de trein in komen bij elk station na - in Thailand is zelfs de boemeltrein langs de River Kwai prima, dus de duurste klasse in Vietnam moet geen probleem zijn. Dus..... nog 2 plekken over; het is immers nieuwjaar dus iedereen wil naar zijn/ haar geboortestad. Moet toch geen probleem zijn met z'n vieren? We komen binnen in een soort met hardboard afgetimmerde badkamer van 2 bij 2.5 m met zeil op de grond en vier bedden erin; twee boven en twee beneden. Wij naar binnen, met 2 grote koffers, een grote rugtas, Sepp zijn rolkoffer, de bolderkar, 2 helium ballonnen (hadden ze gekregen en ze niet meenemen was de drama niet waard) en de kids onder onze armen. Je had die gezichten moeten zien van die twee Franse gasten op de bovenste beden in de vierpersoons-slaapcoupé in de trein. De heren hadden zich al op de bovenste twee bedden geïnstalleerd en daar kwamen de Bakkertjes. Eenmaal gesetteld volgde het slaapritueel, een drankje voor de twee langste leden van de familie Bakker en werden we geconfronteerd met bezoek van wat ongedierte. Ondertussen kroop de trein door de nacht naar onze bestemming Hué (van 1802 tot 1945 de hoofdstad van Vietnam!). In 13 uur 700 km afleggen is niet echt een recordtijd. Na het ontwaken - na best een aardig nachtje waarbij we gelukkig mee mochten genieten met het Aziatische gebrul op de klanken van Abba's Happy New Year, om 0.00 uur sharp - genieten we nog even van het prachtige uitzicht en stappen met ons gevolg uit op iets van een station (een gebouw langs de spoorlijn zonder perron). En daar gaan we, Kim, de kids en ik op naar het hotel. 
Na een goed ontbijt, douche en schonen kleren op naar Imperial City.  Een flinke wandeling maar heerlijk! Prachtig weer, mooie omgeving, wat willen we nog meer. We steken de Perfume River over via een van de bruggen. Deze rivier dankt haar naam aan de bloemen die in de herfst uit de bomen in de rivier vallen waardoor de rivier een parfum-achtige geur krijgt. We lopen langs een mooi park, gelegen aan de rivier, en komen aan in het gebied dat ze Imperial City noemen. De Imperial City heeft een grote naam in en rondom Hue en is sinds de oorlogsperiode versterkt met twee grachten en een defensieve muur van 2 x 2 kilometer lang.  Het water in de gracht komt van de Perfume River en wordt geleid door een aantal sluizen. Jammer dat we nog steeds geen cardreader tegengekomen zijn want we hebben mooie foto's. Dat wordt een flinke inhaalsessie straks!
De tweede dag in Hué een rustdag genomen. Even de gezellige straatjes in, eten drinken, zwemmen, slapen en weer eten en drinken. Hadden vooral de mannen nodig; met name Maes kon z'n ritme in de nacht niet vinden. Bedachten later dat dit best te maken kon hebben met de dosering van zijn puffers. We hebben de dosering   aangepast, het ging supergoed met zijn longen. Bleek dat de boef van slag was door afkickverschijnselen. Twee nachten oorlog gehad, weggekeken in restaurants (omdat Maes de tent afbrak), gooien van spullen door de kamer en vooral erg boos zijn. Krijgen we na 1 keer extra puffen Maes gelijk terug; vrolijk en druk, en net op tijd, anders was hij waarschijnlijk in Hué achtergebleven. Echt bizar, na thuiskomst staat er al snel een afspraak met de longarts, dan gelijk maar vragen hoe hij van deze troep af kan, want dit is niet echt gezond.
De derde dag in Hué op pad, we doen een kleine tour. Als eerste bezoeken we de Khai Dinh Tomb. Het best te beschrijven als een ford met zwarte gloed zoals in de heroïsche gevechten in een Kung fu film (of de snicker reclame met de ninja's). We dachten: we doen even een tombe. Maar wow, we hadden niet ingeschat hoe immens groot dit was en hoe prachtig het er uit zou zien! We waren erg onder de indruk. Zou leuk zijn hè, als we wat foto's ter illustratie hadden...
Een stukje geschiedenis: tijdens de regeerperiode van Khai Dinh (1916-1925) bereikte de Franse invloed een hoogtepunt. De keizer vond dit allemaal wel prima en vond het belangrijker om in Parijs een standbeeld voor zijn tombe te bestellen. De keizer was niet echt een populaire, en dat is te begrijpen als je zulke prioriteiten stelt. Nu begrijpen ook waarom we zoveel Fransen tegenkomen hier...
Vervolgens bracht de chauffeur ons naar de Thien Mu Pagoda (vertaling: de Pagode van de Hemelse Dame. Dit is een historische tempel. De pagode heeft zeven verdiepingen en is het hoogste religieuze gebouw in Vietnam.
De naam van de pagode komt uit een legende. Lang geleden verscheen een oude vrouw die bekend staat als Thien Mu op de heuvel waar de pagode zich nu bevindt. Ze vertelde de lokale bevolking dat op een dag een koning zou komen en een boeddhistische tempel zou bouwen, voor de welvaart van het land. In 1601, bij het horen van deze legende, is koning Nguyen Hoang begonnen met de bouw van de pagode. Erg mooi om gezien te hebben, naast de pagode en de tempel is er een prachtige tuin waar we in het zonnetje doorheen hebben gewandeld. 
Vanaf de pagode met de boot over de Perfume River terug gegaan richting hotel. Hele irritante verkoopster aan boord van de boot maar ben wel een setje sushistokjes rijker... typisch Vietnamees ook... 
De volgende dag reizen we door naar Hoi An. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Eerst komt de chauffeur een uur te laat. Dit kan gebeuren, maar zeg dan niet steeds dat ie er echt over vijf minuten zal zijn....grrrrr.... Rich had al een alternatief geregeld maar uiteindelijk kwam de beste man dan toch. Als je al dacht dat dit vervelend was, met je koffers op straat, twee kleine kinderen, lekker in het brandende zonnetje en aan het lijntje gehouden worden, dan heb je het mis. Lees hier van het grote verdriet van Sepp. We hebben in Hanoi ballon Minion en ballon Pooh gekocht en zoals eerder te lezen was, hebben deze twee de treinreis naar Hué tegen alle ouderlijke verwachtingen in gehaald. Vrienden voor het leven dus. Ballon Minion en ballon Pooh zaten vrij goed vast aan de bolderkar. Maar toen sloeg het noodlot toe; precies toen Rich en ik hé-le-maal klaar waren met dat taxi-gelazer besloot ballon Minion het ruime sop te kiezen. Hoe weten we nog steeds niet, maar we sluiten niet uit dat de hoteljongen ervan die wij de volle laag hadden gegeven er een rol in speelde. Nee, dat mogen we niet denken, de jongend zullen het toch zelf gedaan moeten hebben. Maar toch... ik heb Sepp nog nooit zo intens verdrietig gezien.... het brak mijn hart, dat ventje, zo overstuur toen hij zijn gele vriend steeds verder in de kraakheldere - dit hielp niet mee in het afscheidsproces - lucht te zien vliegen. En ik riep nog met mijn domme moederhoofd: 'kijk hem nou gaan, wat kan hij goed vliegen zeg!', dit werkte alleen maar averechts. Ik gaf er een draai aan en riep dat ie alvast naar Naaldwijk vliegt, en dan bij ons thuis op hem zal wachten. Nadat dit idee geland was bij onze schat, riep hij snikkend: 'maar de deur is op slot, dan kan hij niet naar bi-hi-hi-nnen'. Toen kwam ik met dé oplossing: 'mama zal Tonny (dan weet je het vast) een berichtje sturen en vragen of zij de deur open wil doen als ballon Minion geland is. Dan kan zij aanwijzen waar jouw kamer is en dan zal hij daar op jou wachten tot we weer thuis zijn. Dit zijn dus twee opdrachten: een voor buurvrouw Tonny (inmiddels duidelijk) en een voor de familie. Het signalement wordt binnenkort via de twee familie-apps verspreid en aan jullie de schone taak uit te kijken naar zo'n ballon :-) jullie maken hier een ventje dan ontzettend gelukkig (en zijn moeder ook, want ik weet zeker dat hij dit onthoudt). Toen de tranen een klein beetje gedroogd waren en de taxichauffeur ook weer op adem kwam na die wervelwind in zijn auto, zag Sepp ballon Minion ineens, heel hoog in de lucht, vliegen. Het was 'm echt en het gebrul begon weer van voren af aan... dit gebeurde gedurende een uur gemiddeld eens in de tien minuten (niet dat hij 'm dan weer zag vliegen, maar hij moest er wel weer aan denken en hup, het verdriet was weer terug). Gelukkig zagen we later nog een dinosaurusballon die ook 'ontsnapt' was en dat gaf een beetje troost.
De rit naar Hoi An duurt normaal zo'n 3,5 uur maar wij doen nog wat sight seeing onderweg. Zo stoppen we bij een - niet zo mooi - strand, we rijden door de prachtige bergen (uitzicht soms wat minder ivm de bewolking) en stoppen bij de Marble Mountains in Da Nang. De Marble mountains bestaan uit een vijftal bergen namelijk, de berg van de aarde, de berg van het vuur, de berg van de metalen, de berg van het hout en de berg van het water.  In de grotten in deze bergen vind je een aantal Boeddhistische tempels. Vanaf de top van de Marble Mountains keken we uit over de  kustlijn van Da Nang. We zijn naar boven gegaan met een glazen lift, alleen dat was al erg leuk! Uiteindelijk dan aangekomen in Hoi An. Over dit geweldige stadje later meer...