Eerste vertrek uit Thailand, op naar Vietnam!

Een flinke trip voor de boeg: van Chiang Mai vliegen naar Bangkok, daar nog een paar uur wachten en dan door naar Hanoi (2000 vliegkilometers om precies te zijn). We doden de tijd door wat te eten (een hamburger scoren bleek nog het meest chaotische wat we die dag tegenkwamen met 100 Chinezen voor je die niet weten wat ze moeten bestellen of besteld hebben de taal niet spreken en dit compenseren door harder en harden te gaan praten) en gelukkig wisten we van de heenreis dat er bij gate 23 een playground was. 

De jongens hebben lekker gespeeld en aan hun Thais vocabulaire kunnen werken; ze houden hier erg van dino's, ninja's en ander agressief gespuis en delen die liefde graag. Maes vond ons idee om nog even te slapen in de bolderkar maar gek en deed dat dus niet. Jammer voor ons, en vooral voor hem, maar hij deed het super. Ons geduld werd op de proef gesteld doordat we vertraging hadden maar uiteindelijk stonden we om 21.00 uur in Hanoi. Het visumfeest kan beginnen! We hadden al gelezen dat dit een behoorlijk proces is, je van elke reiziger twee pasfoto's moest hebben, Amerikaanse dollars (gepast) en een aanbevelingsbrief van de ambassade. Aiiioo dat hadden we moeten doen in al die uren op Don Muang AirPort, pasfoto's laten maken van Sepp! Helemaal vergeten... Want ja lieve lezer, reisdagen zijn niet de beste dagen van ons vrouwelijke deel - enige gelijkenissen met mijn moeder berusten op....DNA denk ik. We krijgen wederom een voorkeursbehandeling - doen ze goed hier in Azië, ouderen en gezinnen krijgen voorrang, want laten we eerlijk zijn, niemand wil lang in de buurt van die jengelende apparaten - en ze trappen erin: Rich bedacht twee foto's van Maes in te leveren met het idee dat ze als kind enoorm op elkaar leken. En jawel, meneer visum vindt het prima, stempelmeneer is ook ok, en meneer dollar knikt lief en laat ons gaan (na geïncasseerd te hebben uiteraard) met een prachtig visum in onze paspoorten rijker. Het duurt even voordat we opgehaald worden maar om 22.45 uur stappen we dan eindelijk binnen in het hotel. Wat een troosteloze buurt, kamer wel ok, maar alles roept: snel wegwezen hier! Onze overburen wonen in een palletconstructie/onder de brug. De isolatie is zo slecht dat we wel drie keer hebben gekeken of de ramen wel dicht zaten. Op 10 meter afstand van een snelweg van 10 banen lijkt het soms alsof ze door onze kamer rijden. 

De volgende morgen met gierende banden naar de stad....
We doen de jongens nog even uitgebreid in bad (badkamer was prima) en nemen een taxi naar the Old Square in Hanoi. Richard lult nog wat van de prijs van de hotelkamer af - tegen de wil van de eigenaar - wat hij vervolgens weer compenseert door een veel te dure taxi te regelen. Hij krijgt nog even zijn commissie van de chauffeur en de oudste leden van het gezin weten: "dit gaat ons geld kosten". Genaaid worden voor $4 voelt ongemakkelijk als je voor je aankomende overnachting $20 betaalt, maar dit kunnen we wel lijen. Onderweg kijken we onze ogen al uit, niet wetende wat we nog meer zouden gaan zien; hele mandarijnbomen worden hier vervoerd op brommers. Het is op 28 januari Chinees nieuwjaar春節 ofwel het lentefestival. Deze mandarijnbomen brengen dan geluk; de boom wordt neergezet in de kamer als een soort kerstboom. Ook bloesembomen en -takken worden in deze dagen veel gekocht om geluk te brengen. De draak van de wel bekende drakendans geeft de kinderen ook mandarijnen. De gedachte is dat iedereen in de lente heel bang is voor een soort monster/ het kwaad. Door het afsteken van knalvuurwerk jaag je dit monster/ het kwaad weg. Verder plak je op het huis spreuken en gelukswensen op rood papier met rode lampionnen en is het traditie dat mensen een rode kimono (rood, de kleur van geluk) dragen. Dit alles om geluk, gezondheid en welvaart in het nieuwe jaar te mogen hebben/houden. De laatste en eerste dag van het jaar bezoek je vrienden en familie waardoor een ware volksverhuizing tot stand komt omdat iedereen vanuit de stad terug gaat naar zijn/ haar geboortedorp om te eten/ drinken en krijgen alle kinderen geld. Grappig om te zien dat de kids hier als trotse big-spenders de hele dag met stapels geld aan het showen zijn. Om de goden nog eens extra goed te stemmen, verbranden mensen geld, wierook en eten. Bovenstaande hebben we vernomen van de mensen hier; mocht Wikipedia iets anders roepen, meld het vooral niet......;-)
De stad is superdruk; we zitten midden in het oude centrum, lees: 'niet gebouwd voor winkels, auto's en duizenden brommers!' De stoep is zodoende een verlengstuk van de winkels of parkeerplaats voor de brommers. Hierdoor blijft er nog minder plek over om je voort te bewegen. Dus stel je voor, de "Haagse Mart" op zaterdagmiddag maar dan 4 paden breed waar mensen aan weerskanten dingen kopen -te voet of per brommer - en in het midden auto's, riksja's, brommers en voetgangers bewegen die van A naar B willen. Ze wachten ook niet op elkaar maar gebruiken de toeter om aan te geven wat ze willen. Hier een korte les: Lang is 'kijk uit daar, ik kom eraan', 3x kort is: 'pas op, ik ga inhalen' en 100x kort is: 'haast, wegwezen!' Vrij overzichtelijk dus. We installeren ons in het hotel om vervolgens de stad in te gaan om iets te eten en drinken en weer terug. De indrukken van het open vuur waar langs de straat op gekookt wordt en het drukke verkeer hakken erin en na een schoonheidsslaapje van de gehele familie in 1 bed (er bleken geen baby bedjes te zijn in het hotel) op zoek gegaan naar avondeten. Wat een dag en wat een stad. Kapot naar bed, weer met 4 bakkertjes in één bed. 

De volgende dag, na een ietwat onrustige nacht waar de ledematen van klein tot groot heen en weer hadden bewogen, vervolgen we de tocht de stad weer in. Met de bolderkar richting Hoan Kiem Lake, wat betekent: 'Lake of the Returned Sword'. Volgens de legende vaarde in 1428, Keizer Lê LOI op dit meer als een 'Golden Turtle God' opduikt en vraagt om zijn magische zwaard. Dit was het zwaard dat LOI had gekregen van zijn meester, de Dragon King, tijdens zijn opstand tegen Ming China. Toen LOI klaar was met het bevechten van de Chinezen, gaf hij het zwaard aan de Turtle God. De Turtle Tower bevindt zich op een klein eiland in het midden van het meer. Hebben we mooie foto's van maar helaas nog niet te uploaden :-( Volgens de verhalen zijn er meerdere Hanoianen die gedurende de eeuwen een schildpad in het meer hebben gezien... Wij in ieder geval niet.

Met de boys op een arm en de bolderkar ingeklapt erachteraan door de drukke, warme straten. Terug zitten de boys gewoon in de kar en vinden we onze weg door het drukke verkeer alsof we nooit anders gedaan hebben. Ik geloof niet in de gedachte dat je met een sombrero op Mexicaans bent of met een kaftan aan een Afrikaan, waar sommige toeristen (uit het land van Trump bijv) nog wel eens anders over denken. We zijn gewoon vier kaaskoppen op vakantie maar hoe snel je kunt omschakelen is wel bijzonder. De kunst van het veilig jaywalken was door ons al snel eigen gemaakt en oversteken met 50 tegemoetkomende voertuigen met aardige snelheid geen onoverkomelijke hindernis meer. 

De volgende dag dit keer na een nacht in 3 bedden aan elkaar (anders paste het niet in de kamer, is de simpele verklaring hiervoor) in een andere kamer iets beter geslapen (papa en mama weggedrukt in de hoeken en junior 1 - 1 meter kort - en junior 2 - 80 centimeter kort - namen heel het bed over inclusief kussens, die jongens hebben een flinke spanwijdte ondanks hun nog korte lijfjes) nog een toertje gemaakt. Nu bleek hoe bijzonder onze hotellocatie eigenlijk was. Want het maffe golfkarretje aan de anabolen, reed alleen maar door onze wijk om te laten zien hoe de locals eten, drinken, inkopen doen en zichzelf verplaatsen. Hier waren we net twee dagen deelgenoot van geweest...weinig verrassend dus. Wat Dong (de munteenheid hier) lichter wisten we nu met zekerheid dat we alle hoogtepunten uit de stad hadden gezien. Terug naar het hotel om onze spullen te pakken voor de nachttrein die ons in 13 uur naar Hué gaat brengen, in het midden van Vietnam.